Om 01:30 uur ging de wekker. Douchen, pap maken met Kwak, spullen pakken; klaar voor een nieuwe etappe. Buiten was het nog stil en donker… tot ik op de Vismarkt belandde, tussen honderden feestende studenten. Bier in de hand, blote benen, luide muziek, en daar liep ik, met rugzak en wandelstokken, op weg naar het volgende punt van mijn missie.

De ochtend was koud en winderig, maar ik kreeg warm gezelschap van Roelie en Ton, die een stuk meeliepen. Rond 07:50 uur volgde een bijzonder moment: een live interview op NPO Radio 1. De radiowagen, de crew, de sfeer, het gaf energie, al kostte het ons wel bijna een uur vertraging. Maar het was het dubbel en dwars waard. (Terug te luisteren via NPO Radio.)

Daarna trokken we door richting Assen, maar het liep niet helemaal volgens plan. Door vertragingen en fysieke uitputting moest ik zelfs een stukje liften om op tijd bij de burgemeester te zijn. Uiteraard ben ik na afloop weer keurig afgezet op het punt waar ik was opgepikt, de kilometers tellen! Rond 10:30 uur was ik bij de burgemeester, maar Ton, mét de wandelpaspoorten, was er nog niet. Gelukkig kwam hij twintig minuten later aan en kon de burgemeester haar handtekening zetten. Een prachtig moment.

Mijn tas met voeding, laptop en andere spullen lag nog in het hotel. Ton reed terug naar Assen om deze op te halen terwijl ik verder ging. Een lokale ondernemer liep nog even mee, maar uiteindelijk vervolgde ik de tocht solo, het tempo moest erin blijven.

Een emotioneel hoogtepunt van de dag: de aankomst bij Kamp Westerbork. Het gedenkmonument, het stootblok, de oude wagons, het was indrukwekkend en confronterend. Daarna volgde een eindeloze route door bos en langs kanaal richting Heike. Elke stap werd zwaarder.

Bij aankomst volgde gelukkig verlichting: een behandeling bij een lokale fysiopraktijk door Caren van der Meulen, zéér welkom na zo’n dag. Als kers op de taart stond er een heerlijke maaltijd klaar van Klein Paramaribo in Assen, die het diner hadden gesponsord. Bami, kip, groenten, alles erop en eraan. In één woord: perfect.

De dag eindigde nog niet. ’s Avonds verzond ik beeldmateriaal naar Omroep Gelderland, wat, zoals alles vandaag, langer duurde dan gehoopt. Pas om 00:15 uur kon ik eindelijk gaan slapen.

De wekker stond op 03:00.

Dag 4: zwaar, intens, historisch en dankbaar. De missie leeft. En ik ook — nog nét.

Om 03:15 uur ’s ochtends begon de allereerste officiële wandeldag van Ik Loop Voor Hoop. Ton liep de eerste kilometers met me mee, maar al snel vervolgde ik mijn weg alleen. Mijn benen protesteerden, begrijpelijk, na bijna een week zonder training, maar na een paar kilometer vond ik mijn ritme terug.

De route had zo z’n uitdagingen: omleidingen, felle zon, en fysieke pijn. Wat op papier 57,5 kilometer was, werd uiteindelijk ruim 60 kilometer. We hadden rond 16:00 uur een afspraak gepland met de burgemeester van Groningen, maar dat bleek net iets te optimistisch. Gelukkig werd de ontmoeting verschoven naar 17:00 uur.

Volledig uitgeput, maar voldaan, arriveerde ik in Groningen. De burgemeester zette haar handtekening in mijn wandelpaspoort, weer een mijlpaal binnen. Daarna haastte ik me naar een sessie bij FlowPhysics, waar een fijne behandeling van Jan Sinagl de ergste spanning uit mijn spieren haalde.

De dag eindigde met een heerlijke maaltijd bij een Surinaams eettentje, de smaken van thuis zijn altijd een troost. Maar mijn lichaam was op. In mijn kamer bij The Happy Traveler was het letterlijk: eten, douchen, instorten. Om 21:15 ging het licht uit.

Dag 3: grensverleggend, vermoeiend, maar vol doorzettingskracht. De toon is gezet.

Na een verkwikkende nachtrust begon de dag ontspannen in het prachtige Jabixhus in Leeuwarden; wat een fijne plek om op adem te komen. Vandaag kreeg ik gezelschap van vijf meelopers, waaronder drie stralende Surinaamse vrouwen (waarvan één trots in traditionele koto-misi) en twee enthousiaste Nederlandse mannen. Wat een mooie mix van culturen en betrokkenheid.

Samen vertrokken we richting het stadhuis van Leeuwarden, waar we hartelijk werden ontvangen door burgemeester “Sybrand Buma”. In de sfeervolle tuin spraken we onder het genot van een kop koffie over de achtergrond en het doel van de loop. De burgemeester luisterde oprecht geïnteresseerd en plaatste met plezier zijn handtekening in mijn wandelboekje, weer een bijzonder hoofdstuk erbij.

Terug in de B&B voelde ik hoe de vermoeidheid me inhaalde. Om 19:00 uur lag ik al onder de dekens. Nog even bellen met het thuisfront, en voor 19:30 uur viel ik in een diepe slaap.

Dag 2: verbondenheid, erkenning en rust. Opnieuw een dag om dankbaar voor te zijn.

Vandaag markeert het begin van een bijzondere reis én het is Keti Koti, een dag van herdenking en vrijheid. Vroeg uit de veren om de laatste spullen in te pakken, want alles moest klaar zijn voor vertrek. Ton zou me om 10:00 uur ophalen, maar in echte Ton-stijl stond hij al om 09:00 uur op de stoep. Geen probleem natuurlijk. Alles ingeladen en op weg naar Amsterdam.

Onderweg liepen we vast in een flinke file op de ring van Amsterdam. Dankzij Ton’s kennis van de omgeving namen we een alternatieve route richting Oosterpark. Helaas kwamen we te laat voor de Bigi Spikri Waka, die vervroegd van start was gegaan vanwege de hitte. Gelukkig kon ik nog wel een bijzonder moment meemaken: een ontmoeting met burgemeester “Femke Halsema”, die haar handtekening in mijn wandelpaspoort zette.