Na een heerlijke nacht slaap begon deze wandeldag rustig en ontspannen. Geen vroege start vandaag, maar pas om 7.30 uur vertrok ik richting Geleen. En ik hoefde het eerste stuk niet alleen te lopen; Jacquelien en Paul sloten aan tot Susteren. Zij stelden een mooie alternatieve route voor, maar bij deze tocht hou ik het liever simpel: recht toe, recht aan.

Een onverwachte reünie in Echt
In Echt wachtte de eerste verrassing. Op een bankje zwaaiden twee mensen enthousiast naar ons. In eerste instantie herkende ik ze niet, maar het bleken Wil en José te zijn, oud-klasgenoten van het CIOS! We hebben samen een kop koffie gedronken en bijgepraat, en alsof dat nog niet leuk genoeg was, besloten ze spontaan met ons mee te lopen. Zo groeide ons groepje naar vijf personen!

Vanmorgen ben ik al vroeg vertrokken: om 5.15 uur stond ik klaar. Het Sandton Hotel in Eindhoven had voor vertrek een heerlijk ontbijtje voor me ingepakt: warme croissantjes, chocoladebolletjes, een gebakken én een gekookt eitje; ik heb er echt van genoten.

De route naar Grathem liep dwars door de bossen. Prachtige natuur, dat zeker, maar de paden waren allesbehalve makkelijk begaanbaar: hobbelig, begroeid, modderig, en het leek alsof er geen einde aan kwam. Google had me een route gestuurd waar ik duidelijk niet hoorde te lopen, ik kwam letterlijk niemand tegen.

Na een warme ontvangst en een fijne rustdag in Hotel Haverkist was het vandaag tijd om weer op pad te gaan. Met Den Bosch achter me liet ik het gezellige centrum en de gastvrijheid achter me, maar niet zonder de belofte dat ik zeker nog eens terugkom.

De route voerde me via Boxtel richting Best, waar ik onderweg werd opgewacht door Wilma Tax. Zij liep een stuk met me mee en had een heerlijke verrassing bij zich: een broodje Paramaribo, met kerriekip. Dat klonk heerlijk, maar het opeten moest nog even wachten… want al snel werden we overvallen door een flinke regenbui. Mijn schoenen waren binnen no-time doorweekt.

Gisteravond was ik volledig uitgeteld. Ik ben als een blok in slaap gevallen. Toch werd ik vanochtend al om vier uur wakker, dat wandelaarsritme zit blijkbaar diep in mijn systeem. Gelukkig kon ik weer even indommelen tot een uur of zeven.

Na een heerlijk ontbijt om tien uur ben ik gewoon weer terug mijn bed in gegaan. Mijn lichaam schreeuwde om rust, en dat heb ik het gegeven. Pas rond één uur werd ik weer echt wakker. Er is in Den Bosch van alles te beleven; zo zag ik dat er zelfs een stadswandeling is maar vandaag even niet voor mij. Ook de indrukwekkende kathedraal bewaar ik voor een volgende keer.

Wel heb ik een mooi moment gehad met Axel van Hotel Haverkist, die me ontzettend gastvrij heeft ontvangen. Uiteraard hebben we samen nog even op de foto gestaan.

Deze rustdag was echt precies wat ik nodig had: een dag vol slaap, ontspanning en herstel. We hebben vroeg gegeten en ik ben opnieuw vroeg onder de wol gekropen.

Vandaag begon mijn zestiende loopdag met een glimlach, want ik weet: morgen mag ik uitslapen. Een rustdag… en die komt precies op tijd. Mijn lichaam begint het echt te voelen.

De route begon rustig, maar veranderde al snel in een uitdaging toen ik op een pad terechtkwam dat langs een spoorlijn liep. Dat klinkt misschien idyllisch, maar de realiteit was een kilometerslang grindpad. Elke stap voelde zwaarder dan de vorige. Ik kon nergens van het pad afwijken, dus doorbijten was de enige optie. Toch bracht deze route ook iets bijzonders: ik liep langs een Hindoe-tempel. Een onverwachte, serene tussenstop in een zware ochtend.

Halverwege had ik een serieuze dip. Ik plofte neer op een bankje en dommelde bijna in slaap. Drie uur lang leek het alsof ik slaapwandelend liep. Mijn tempo was volledig weg en de vermoeidheid sloeg hard toe. Gelukkig kwamen Red Bull en water te hulp; mijn tijdelijke redders.

Vandaag was het dan zover: de laatste dag van de 4Daagse! Na drie intense, inspirerende en feestelijke dagen was het tijd voor de grande finale. En wat voor één.

De ochtend begon op een dijk, waar ik werd aangesproken door twee dames die me herkenden van een eerdere ontmoeting in Kampen; in de stromende regen nog wel. Hun enthousiasme gaf me meteen weer energie. Net als de vele andere mensen die onderweg hun waardering uitspraken, doneerden via de QR-code of zeiden dat ze mijn verhaal hadden gelezen in een krantje op de Wedren.

De hele dag was een aaneenschakeling van bijzondere momenten: van Arti Wesenhagen die mijn naam riep langs de kant tot de talloze gesprekken met mensen die geraakt waren door mijn actie en het verhaal van mijn vriend Rob. De vlag met nummer 44, waarmee ik meeliep voor “In the spotlight”, trok veel aandacht. Overal onderweg kreeg ik vragen, steunbetuigingen en respect. En altijd weer die feestelijke sfeer met muziek, eten, drinken, en ja, zelfs alcohol. Maar ik hield het netjes bij water… tot vanavond.