Tegenwind langs het Albertkanaal Meerhout naar Wijnegem.
Het is aardedonker als ik om 4.30 uur vertrek vanuit Meerhout. Gelukkig had ik m’n koplamp meegenomen, want zonder was het echt niet te doen. De mist hangt laag over het grindpad waar ik op loop, en op dat uur kom je werkelijk niemand tegen. De enige troost is de geur van dennenbomen – heerlijk fris. Zo begint mijn tocht door de bossen.
Na een paar uur verandert het landschap en bereik ik het Albertkanaal. Wat ik toen nog niet wist, is dat dit kanaal de rest van mijn dag zou bepalen. Het uitzicht: water, sluizen, schepen – indrukwekkend, maar eindeloos. Vooral het sluizencomplex bij Olen, met een hoogteverschil van zo’n 8 meter, is indrukwekkend om te zien.
Aangetrokken en gefascineerd door deze megaconstructies blijf ik hier nog minuten lang rond hangen waarbij onder mij de vrachtschepen statig de sluis in glijden voor een lift naar een ander water niveau.
Ontmoeting met Arnold Vanderlyde
Aangekomen bij het plaatsje Herentals, gelegen aan het kanaal, word ik aangenaam verrast door Arnold Vanderlyde. Samen met zijn dochter stond hij mij op te wachten, wat een super verrassing. Arnold, voormalige boxer en 3-voudig winnaar van Olympisch brons, liep enkele meters met mij mee en hield toen stand om mij een echte “Fighting Spirit Peptalk” te geven. Daarbij sprak hij zijn bewondering uit voor mijn moet en doorzettingsvermogen. Hij eindigde zijn woorden met “je bent een kanjer!”
Het pad langs het kanaal is verboden voor auto’s, dus Ron moet creatieve manieren vinden om me onderweg te bereiken. En dan is er nog de wind. Die westenwind blaast precies recht in mijn gezicht, de hele dag. Het werd een gevecht. Tegen de vermoeidheid, tegen de pijn in mijn benen, tegen een slaaptekort… maar vooral tegen die tegenwind. Het voelde alsof ik geen meter vooruitkwam.
Een Fata Morgana?
En dan vraag ik mij ineens af of ik lopend aan het ijlen ben of dat ik te maken heb met het Fata Morgana effect waarbij ik dingen zie die niet mogelijk zijn, ik hou het maar op ’t laatste. Het kan onmogelijk zijn dat ik langs dit saaie kaneel ineens een exotische Hawaii beach in de verte zie. Naar mate ik nader knipper ik nog maar eens met de ogen en nog steeds zie ik het beeld van een exotische Hawaii beach, althans dat is mijn verlangen op dit moment. Als mijn vizier nu echt scherp gesteld is wordt mijn droom bewaarheid, nou ja bewaarheid… Ze hebben hier langs het kanaal in België echt hun best gedaan om een exotisch uitziend rustpunt te creëren. Als je nog nooit naar de tropen bent geweest zou je jezelf ook echt in de tropen voelen. Door mijn vermoeidheid geef ik me over en doe alsof ik nog nooit in de tropen geweest ben. Een colaatje, waarbij ik de rum erin fantaseer, geeft mij de broodnodige rust en ontspanning om straks weer vol goede moet door te gaan.
Wandelaars uit Wijnegem
Na uren langs het Albertkanaal te lopen kom ik twee wandelaars tegen waar ik in gesprek mee raak. Ze komen zelf uit Wijnegem. Hij is net als ik een gewezen sportinstructeur en zij heeft altijd op kantoor gezeten tot het moment dat ze astmatische aandoeningen kreeg had ze met wandelen of sporten niets van doen. Door hem is ze uiteindelijk gaan wandelen en heeft ze het plezier ervan ontdekt. Nu lopen ze minimaal driekeer in de week. Van hem krijg ik van alles te horen over Wijnegem, een beter gids had ik mij niet kunnen bedenken. Van geschiedenis tot architectuur, alles passeert de revue. Zo loop ik ongemerkt Wijnegem binnen waar Ron mij al staat op te wachten.
Een welkome fysiobehandeling
We trekken gelijk door naar de Fysio Concept waar Ine, een bloedmooie fysiotherapeute, mij op haar vrije zaterdag staat op te wachten. Dat wordt genieten en ik kan niet wachten tot de behandeling begint. Ik sluit mijn ogen en denk, begin maar. Jeetje, niet veel later lag ik volgens mij stijf tegen het plafond. Ik wist niet waar mijn oerkreten vandaan kwamen, ik ken ze alleen maar tussen het witte laken en daar lag ik nu echt niet onder. Zonder genade of enig medelijden van mijn indrukwekkende afstanden die ik inmiddels achter de rug had werd ik vakkundig onderhanden genomen en uitgebalanceerd om zodoende morgen weer fris aan de start te kunnen verschijnen.
Voor ons vertrek naar het B&B vragen we Ine waar we een goede en authentieke Belgische maaltijd kunnen krijgen. Vastberaden zegt zij; friet met stoofvlees.
En wat er gebeurt is met mijn fantasie bij binnenkomst? Die zit nu als souvenir onlosmakelijk aan het plafond van haar praktijk verankerd.
Overnachting en friet met stoofvlees
Als we bij B&B Golf Schilde, onze overnachtingslocatie, aankomen lijkt alles idyllisch te worden. Het ligt in een bosrijke omgeving en ziet er super mooi uit. We worden al opgewacht door de gastheer die ons voorgaat naar onze kamers die enkele etages hoger gelegen zijn. Bij elke trapschrede voelt de accommodatie er oncomfortabeler uit. Ron had in de tussentijd friet met stoofvlees gehaald en vroeg of er ook serviesgoed was. Hierop opende de gastheer de deur naar het kleine toilet dat ook nog schuin afliep waardoor je opgevouwen op de wc zou zitten. Direct naast de pot was een klein kastje dat net zo hoog was als de wc-pot zelf, deze opende hij en haalde daar de borden en het bestek uit. Als door een magneet getrokken keken Ron en ik elkaar gelijktijdig en zeer verontwaardigd aan. Onze blikken spraken boekdelen. Gelukkig had ik mijn eigen bestek bij me.
De overnachting wordt een nachtmerrie. Door de open ruimte, nergens was het afgesloten, werd ik wakker gehouden door het gepraat en gerommel van personen die onder mij verbleven.
Daarbij kreeg ik onophoudelijk bezoek van muggen, steeds als ik net wegdommelde werd er weer aan mijn oor gezoemd. Tel daarbij de enorme hitte van de zolderverdieping bij op, geen airco en ook geen fan. Badend in het zweet en bezaaid met muggenbulten hield ik het om 02.30 uur voor gezien en begon mij klaar te maken voor de route Wijnegem – Krabbendijke, om 04.00 uur zou Jenny deze route met mij meelopen.
Ook deze overnachting werd gesponsord door Torarica, waarvoor dank.