Van Amsterdam naar Katwijk: Verrassingen, verbinding en een parel aan zee.
De dag begon vroeg. Om 06:00 uur bracht Ton me terug naar het Surinameplein in Amsterdam, het startpunt van de dag. Vanuit daar liep ik richting Osdorp, waar ik kort gezelschap kreeg van een man uit Oekraïne. Niet veel woorden werden er gewisseld, hij moest al snel weer de metro in.
Onderweg liet mijn navigatie me weer in de steek. Een snelle reset bracht uitkomst, al had ik toen al een kleine omweg van 400 meter gemaakt. Gelukkig stond er in Halfweg iemand op me te wachten: Frank Cornet, een bekende van een eerdere reis naar Suriname in 2016 of 2017. We kletsten bij over Suriname, het doel van de Loop, en het leven. Frank bleek inmiddels politiek actief voor de ChristenUnie.
Toen ik vertelde dat Haarlem als enige provinciehoofdstad geen vertegenwoordiging had om mijn wandelpaspoort te tekenen, vond Frank dat onacceptabel. Na wat telefoontjes regelde hij dat Jos Wienen, de burgemeester van Haarlem, me alsnog zou ontvangen. Sterker nog, Jos bleek later op de dag ook naar Katwijk af te reizen, en dat is toevallig ook mijn eindbestemming van vandaag!
Om 09.30 uur kwam ik in Haarlem aan, helaas was Ton er nog niet met de paspoorten. Toch werd alles geregeld, we maakten alvast wat foto’s en Ton mocht later langskomen met de paspoorten voor de plaatsing van de officiële handtekening van Jos Wienen.
Ik vertelde hem dat we zouden overnachten in Hotel Noordzee en Jos grapte dat hij ook in Hotel Noordzee werkte. “Dat hotel is van mijn vrouw,” zei hij. Wat een ongelofelijke toeval!
In Heemstede nam ik afscheid van Frank. Daar stonden de heren van de Lions Club klaar om mee te lopen. Ook Tonsloot zich weer aan. Met zijn vieren gingen we op pad, en onderweg dronken we koffie bij De Wachtkamer in Lisse. Daar ontstond spontaan een mooi gesprek met een vrouw wier dochter stage had gelopen in het Academisch Ziekenhuis Paramaribo. De klik was goed en we kregen koffie aangeboden.
De twee meelopers, een gepensioneerde belastingadviseur en een apotheker, liepen zo’n 17 kilometer mee. Op een bepaald moment kregen we dorst en vroegen we onderweg om water. Toen we bij een tuincentrum Ton weer zagen, lag hij heerlijk te slapen in de bus. Zelfs met een klappende deur kreeg je hem niet wakker. Na een korte rustpauze vervolgden we onze weg naar Katwijk.
Aangekomen in Hotel Noordzee werden we warm ontvangen door de vrouw van Jos. Ik had een plannetje bedacht dat ik haar zou zeggen dat ik de groeten moest overbrengen van iemand die haar het “pareltje aan het strand” noemt. Dus toen ik vol goede moed aan mijn verhaal begon, bleek mijn grap kansloos, Jos had haar eerder die dag al gebeld om over mij te vertellen. Nou, dit alles bleek toch ook hilarisch.
Ik had een zeer ruime kamer en vanaf een tussenhal was het uitzicht op zee prachtig. Ton en ik aten samen op het terras, met het gezicht in de zon en zicht op de Katwijkse boulevard.
Voor mijn verzorging kon ik terecht bij Jan Willem Fysiotherapie. Daar kreeg ik een ontspannende behandeling, precies wat mijn lichaam nodig had na weer een lange, bijzondere dag.
